Прошталните средби на Бранко Црвенковски со најзначајните европски соговорници во Брисел се само вообичаена „завршна форма“ на мандат на еден државник во чија ингеренција, меѓу другото, е претставување, застапување на државата на меѓународната сцена и одбрана на нејзините интереси, дигнитет, интегритет и идентитет. На нив не може да се очекуа друго, освен куса заедничка ретроспектива на постигањата и проблемите односно неостварените цели на меѓусебното заедничко дејствување и потврда на основните заложби и конкретни барања што останува да бидат реализирани во наредниот период, а како пораки до „новите власти“.
Следствено, несериозно и инфантилно е пораките на „главните“ европски соговорници да се оценуваат како „ се посилни“ или „силни“ и оти токму поради нив средбите „ќе останат запаметени“. Да, ќе останат забележани на „соодветно место“ ( и во нашиов „Хрономер“), но дека ќе се запаметат…