Нема ум да сврши работа.
Во старо време пуштиле нашите чорбаџии еден чоек на Стамбол да даит еден арзоал на баба-алието за една мака што имале од Турците рисјаните во Прилеп.
Отишол чоеко во Стамбол и не се сторило к`смет да го даи арзоало на баба-алието, чунки бил шутикав во умо. Откоа и дојал парите што имал, си дошол во Прилеп и му кажал на чорбаџиите оти не го дал арзоало, по не знам какви себапи. Откоа беа го ислушале чорбаџиите чоеко, го познале оти бил шут и му рекле:
–А, бре, чоек, оти да не го даиш арзоало на баба-алието? Не преесапи оти толкуа пари кај се арџат за твоето одење во Стамбол?
-Е, вистина не го дадов арзоало со ова одење што појдов, чорбаџии, ама ајде пуштете ме текрар да одам, да белки ќе најдам време да го даам.
-Еда арно да те пратиме, бре чоече, ама па магаре ќе појдиш и магаре ќе дојдиш, како што појде и си дојде првио пат.
Така му рекле чорбаџиите и другего пратиле.
Оттогај останал тој збор во Прилеп: Магаре појде, магаре си дојде.
